The end

De wekker gaat. Ruw wordt ze uit de fijne droom getrokken. Een grijns op haar lippen is duidelijk te zien. Dan drukt ze de wekker uit. Nog nagenietend blijft ze op bed liggen. "Mam?" Met een luide stem roept ze haar moeder. Binnen enkele minuten komt haar moeder de slaapkamer binnengelopen, verrast en gespannen. Vragend blijft ze haar dochter aankijken, nieuwsgierig wat ze wil. Misschien is er toch nog hoop. "Mam, ik hou van je," zegt ze zacht, met een verstikkende stem. Dan komen de tranen en neemt haar moeder haar in de armen. Het lijken wel uren te duren, die enkele minuten die voorbij kruipen. Ze knikt, het is goed zo. Langzaam begeeft haar moeder zich weer naar de keuken, waar ze somber voor zich uit blijft staren.
Een jaar later staat haar moeder naast het ziekenhuisbed, waar ze haar dochter gespannen aankijkt. De bevrijdende woorden, of de mokerslag op haar lichaam, ze komt er zo achter. Even kijkt ze om zich heen, naar de kamer met een blauwe muur, waar veel kaarten hangen. Uiteindelijk is het toch een beetje haar thuis geworden, wat ze van een ziekenhuiskamer niet had verwacht. De arts komt naar binnen en ze voelt haar moeders greep verstijven in haar hand. Een klein kneepje geeft ze, waarna haar moeder een glimlach produceert. Beide kijken ze de arts aan, die enkele papieren in handen heeft. Zijn blik gaat van haar moeder naar haarzelf. Allerlei gedachten spoken door haar hoofd. Een te lange stilte, het voelt niet goed. Een waas glijdt voor haar ogen, tot ze de gelukkige tranen van haar moeder opmerkt. Verward staart ze naar de arts, die met een goedkeurende knik de bevrijdende, ongesproken woorden bevestigd. Tranen van blijdschap stromen bij de beide vrouwen.
Onopgemerkt verlaat de arts de ruimte. Vol blijdschap reikt ze haar armen uit naar haar moeder. "Mam, ik hou van je." Ditmaal zijn de woorden vol kracht en levenslust. Even kijkt ze haar moeder liefdevol aan. "Zonder jou had ik dit niet gekund," vervolgt ze. De tranen maken plaats voor een lach. "Kom, we gaan naar huis," reageert haar moeder, voor ze haar dochter stevig in de armen neemt.